Książka Anity Stefańskiej Teatroterapia we wspomaganiu aktywności komunikacyjnej dorosłych osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualnąstanowi obszerny przegląd zagadnień związanych z dramaterapią, a także podręcznik dla terapeutów, opiekunów osób niepełnosprawnych oraz wszystkich osób zajmujących się problematyką zastosowania metod terapii teatrem w działaniach wspomagających rozwój niepełnosprawnych podopiecznych.
W kolejnych rozdziałach zapoznajemy się z rozległymi obszarami zastosowania teatru w terapiach, poznajemy historię i rozwój kierunków oraz systemów parateatralnych, a także ich interdyscyplinarność. Autorka przedstawia współczesne koncepcje wspomagania rozwoju i edukacji dorosłych osób z niepełnosprawnościami, podkreślając konieczność podejmowania przez terapeutów działań niestandardowych oraz poszukiwania nowych metod stymulujących nabywanie przez osoby niepełnosprawne określonych kompetencji.
Współczesne teoretyczne i praktyczne założenia rehabilitacji dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną w dużym stopniu dotyczą tych niezbędnych w obszarze relacji międzyludzkich, tak w społecznym, jak i prywatnym wymiarze. Zdaniem A. Stefańskiej niezwykle istotne powinno być dążenie do opracowania nowoczesnej oferty wykorzystania teatroterapii oraz naturalnej predyspozycji człowieka do zabawy w role możliwej do wykorzystania w praktyce arteterapeutycznej z osobami dorosłymi.
Autorka przedstawia własną, cenną i potwierdzoną badaniami koncepcję teatroterapii w funkcji wspomagania w modelu Mdt, którą zastosowała z powodzeniem w trwającym dziewięć miesięcy eksperymencie z grupami osób niepełnosprawnych. Znajdziemy w książce metodologiczne podstawy badań własnych, wyniki longitudinalnych badań eksperymentalnych przeprowadzonych na grupie 56 dorosłych osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Analiza skuteczności specjalnie opracowanych przez Anitę Stefańską warsztatów teatroterapii, skupia się na określonych wymiarach aktywności komunikacyjnej: koncentracji na swoichcelach w rozmowie, ekspresyjności rozmowy, zachowania norm społecznych w relacjach interpersonalnych, które mogły okazać się zależne i zróżnicowane ze względu na wiek i płeć badanych oraz na ocenie poziomu tych czynników w poszczególnych etapach badań.
W tym obszarze szerokie zastosowanie znajduje arteterapia, albowiem dyscyplina ta z jednej strony odnosi się do doświadczania nietypowych przejawów własnej tożsamości, z drugiej, do wyciągania nauki z codziennego doświadczenia doznawanego jednak w innej przestrzeni, bo z perspektywy uprawiania sztuki. Już w samym modelu holistycznego podejścia do niepełnosprawności ujawnia się twórcza postawa, przyjmująca człowieka z poszanowaniem jego osobliwości, przyjmowania go z pominięciem sądów wartościujących.